Het lijkt alsof er al een maand gepasseerd is terwijl het eigenlijk nog geen twee weken zijn.. Sydney ligt al een tijdje achter me en hoewel ik het er wel leuk vond, liet ik het zonder groot gemis achter me. Dat zal misschien vooral door de hollanders komen, waar ik blijkbaar maar niet kon aan ontsnappen. We hebben wel nog enkele leuke uitstapjes gedaan, zoals de Blue Mountains en Watson's Bay. Het waren echter niet de befaamde three sisters die me zijn bijgebleven (dat was een grote toeristische attractie met treintjes, aangelegde paadjes in het regenwoud en aboriginals die ingehuurd waren om de toeristen te entertainen..), maar vooral mijn eerste ontmoeting met wilde kangoeroes in het nationale park van de Blue Mountains. Ondertussen hebben er al meerdere mijn pad gekruist, maar die eerste zal ik niet gauw vergeten. 's Avonds Oosters gegeten wat ik niet zo super vond, maar er was die avond wel een optredentje in die bar waar ik het Woolloomooloo-lied geleerd heb. Dat ging als volgt: double u, double o, double l, double o, and an m, double o and an l, double o, Woolloomoolo. Klinkt beetje dom, maar de wijk waar we logeerden in Sydney heette zo, zodat ik het nooit meer zal vergeten nu. Toen ik me had losgemaakt van de groep heb ik nog een paar daagjes alleen rondgetoefd in Sydney wat wel nog leuk was, hoewel er 's avonds bij ons in de buurt een raar sfeertje hing. Zo was ik een avondje naar de film geweest (the reader: vond goeie film) en toen ik erna buiten kwam in Oxford Street kwam ik voorbij een Lik-her shop (een liquorshop, hier is veel BYO, waardoor er dus veel bottleshops zijn) en werd ik een beetje verder toen ik aan het rood licht stond te wachten om over te steken aangesproken met de vraag of ik aan het werk was. Je weet waarschijnlijk niet onmiddellijk waar dat op slaat maar onderweg was ik al een aantal vreemde figuren tegengekomen, waar bij schaars geklede vrouwen onderhandelingen plaatsvonden over de prijs (I'll pay double what he's paying), dus mijn verontwaardiging was groot toen ik die vraag hoorde. Ik had een jeans aan en een truitje, hoeren dragen toch minder kleren dan dat?! Gelukkig sprong het licht op groen voor het op een conversatie kon uitdraaien.

En dan was er de surftrip.. Na een zes uur durende trip vanuit Sydney kwamen we aan in Crescent Head waar de kangoeroes ons op de weg kwamen begroeten. Het was een afgelegen kampplaats met een groot strand voor ons alleen, een klein stukje paradijs dus. Maar dit kon me niet troosten die eerste dagen toen ik de kracht van de Stille Oceaan moest trotseren. Ik had zo'n spijt dat ik niet naar de fitness was gegaan voor mijn vertrek.. Telkens ik enkele meters vooruit ging in het water werd ik na een aanrollende golf terug op mijn plek geduwd. Ik heb enkele "massive whipe-outs" (dit is als je enkele seconden onder een golf wordt gesleurd => niet aangenaam ..) ondervonden met af en toe mijn board op mijn kop waardoor de afdruk van mijn tanden nog steeds voelbaar is op mijn tong.. Het was echt hels, die eerste dagen. Ook de begeleiders waren zo'n egotrippers dat ik er fysiek slecht van werd. In plaats van tips te geven waren ze teveel bezig met hun eigen 'coolness' en 'wickedness'. Het enige wat ik echt grappig vond, was toen we er wegreden met de bus; enkele van die gastjes sprongen uit de bushes te voorschijn met enkel een gitaar als kledingstuk. Ik baalde dus echt die eerste dagen, ondanks de gespotte dolfijntjes tijdens het surfen, ik wou echt niet nog drie dagen zo afzien. Maar toen was er Spot X. Een tweede paradijs op twee uurtjes van Byron Bay. Opnieuw een strandje voor ons alleen, maar deze keer met andere golven, zachte golven. En deze keer heb ik echt veel geleerd: hoe ik me een weg moet banen door de golven door zijwaarts mijn elleboog de golf in te duwen en hem te behandelen als een ex-boyfriend waarmee John, de instructeur (de beste!) me steeds kwam aanmoedigen; hoe ik een golf moet vangen (to catch a wave, zoals de aussies dat hier zeggen, weet niet of dat correct is in het Nederlands..); hoeveel ik moet peddelen om de juiste timing te vinden en hoe ik mijn 'balance' kon vinden door simpelweg te kijken waar ik naartoe moest in plaats van naar mijn voeten. Terwijl ik in Crescent Head op mijn ene hand kon tellen hoeveel keer ik was opgestaan op mijn board, was ik nu de tel kwijt. Zelfs mijn medeleerlingen zeiden dat ik zo goed bezig was en ook John kwam glimlachend op me af met de mededeling dat ik in control was. Dus dat was wel super en ik had eindelijk fun, wat de eerste regel van het surfen is. (be cool and have fun, ' k moet toegeven, als je overeind komt op je board, komt er vanzelf een lach op je gezicht en voel je je op slag cool ;-)) 's Avonds was het ook telkens supergezellig, met de gitaar rond het kampvuur. Een avond was er zelfs een optreden van een Canadees dat echt heel goed was. En zo ontstond ook de soundtrack van deze trip, hoewel ik nog steeds niet weet hoe het heet of van wie het is.. tis bij ons ook een hit denk ik en tis iets met love love love. (degene die weten waarover ik het heb, let met know)

Ik heb wel nog steeds niet echt vrienden gemaakt, iedereen is wel vriendelijk enzo, maar ik voel me toch vaak eenzaam. In de groep van het surfen ontstonden wel kleine groepjes, maar geen enkele waar ik echt bijhoor. Vind het beetje jammer dat ik niet socialer of interessanter ben, ik heb precies nooit iets leuks te vertellen. Er was hier overlaatst een meisje tegen mij bezig dat ze niet meer naar huis wilde, dat ze haar echte vrienden heeft leren kennen en dat het er bar weinig zijn, om niet te zeggen geen. Ze keek zelfs raar toen ik zei dat ik jullie allemaal een beetje miste. Nouja, we zien wel, ik moet nog leren op mijn eentje op stap te gaan, eens een bar binnenstappen ofzo. Laat af en toe eens van jullie horen, ok?