'Want dit is wat we doen. We zetten eerst de ene voet naar voren en dan de andere. We slaan onze ogen weer op naar de grauw en de glimlach van de wereld. We denken. Doen. Voelen. We maken onze eigen golfjes in de getijden van goed en kwaad die de wereld in beweging houden. We slepen ons duistere kruis weer de hoop van een nieuwe nacht in. We dragen ons hart vol moed de belofte van een nieuwe dag in. Met liefde - de hartstochtelijke zoektocht naar een andere waarheid dan de onze. Met verlangen - het zuivere, onzegbare hunkeren naar redding. Want zolang het lot wacht, leven wij door. God helpe ons. God vergeve ons. We leven door.'

Sommigen zullen dit fragment wellicht herkennen, het is het slot van Shantaram. Ik vond het een beetje jammer dat het uit is, daarmee dat ik ter afscheid nog even dit fragmentje aanhaal. Het was ook meteen de aanleiding om een nieuwe blog te schrijven, ondanks de nederigheid die me overviel na het lezen van het boek. In vergelijking met Lins avonturen is mijn verslagje een saai relaas van oppervlakkige ontmoetingen en gebeurtenissen waar geen enkel wezen van wakker ligt en die enkel in mijn herinneringen zullen heropleven. Jullie mailtjes overtuigden me om dan toch maar iets neer te schrijven, vooral ook omdat ik er niet steeds toe kom ze allemaal te beantwoorden, waarvoor mijn excuses, en omdat ik merk dat er toch enige interesse is naar wat ik hier down under meemaak. (bedankt trouwens om me zo goed op de hoogte te houden van de verwikkelingen thuis!)

So here it goes...

Ik denk dat ik vorige keer geeindigd was in Brisbane. Voor Tati vertrok om op een farm te gaan werken, hebben we nog een avondje cinema gedaan. De keuze viel op Beautiful, vooral omdat deze draaide in het mooiste cinema-complex dat ik ooit gezien heb ('k mocht jammergenoeg geen foto's nemen). Het was trouwens ook een Aussie-film en ik had net ervoor een veelbelovende filmrecensie gelezen. Wij dus naar Beautiful. Tati had haar afkeer tijdens de film al kenbaar gemaakt door me voortdurend met een ontstellende blik aan te kijken en was duidelijk opgelucht toen de aftiteling begon en ze kon uitbarsten: het was een waste of money en de enige keer dat ze nog zo'n fucked up psycho movie (elk woord met haar koddig Russisch accent uitgespuwd) had gezien, was Donnie Darko. Qua filmsmaak kwamen we dan niet echt overeen (wat deed dat stom konijn toch in de cinema?!), maar onze krachten werden verenigd in onze afkeer van Juan, de handtastelijke Spanjaard, onze afkeer van het Australisch bier (na een drankspelletje was ik nu toch zo zat dat ik al een kater had vooraleer ik in mijn bed kroop..), haar hilarische verhalen over een ex die op de chipmunk leek van op de surftrip (spierbundel met piepstemmetje en klein hartje) en ons onbegrip over Reiner (Duitser waar Tati af en toe mee optrok) die halsoverkop een vlucht terug naar huis had geboekt wegens het gemis van zijn vriendinnetje. Het was eigenlijk nog schattig hoe hij het me uitlegde, hij kon niet zo goed Engels en legde zijn hand op zijn hart en verklaarde met tranen in zijn ogen dat hij zijn hart moest volgen. Beetje zonde van het geld natuurlijk, maar welk redelijk argument kan je tegen het hart aanbrengen... Het enige dat ik kon doen, was mijn armen openslaan en hem een knuffel ter afscheid geven. Even erna vertrok ook Tati en bleef ik alleen achter in Brisbane, waar het al enkele dagen regenachtig was en waar er weinig te beleven viel. Ik had ook al bevestiging gekregen van een farm, maar moest nog drie dagen vullen. Dan maar een trip naar Fraser Island geboekt. Net na aankomst trokken we richting een meer, Lake Wabby, waar we in de regen zwommen tussen de enorme catfishes. Het dook plots op na een zandheuvel en was omringd door regenwoud aan de andere kant. We zijn dan ook de heuvel afgestormd om het water in te plonzen. Het was zalig.. Aangezien cyclone Hamish net het eiland getroffen had, waren de mooiste plekjes onbereikbaar, zoals het shipwreck en Indian Head. We hebben zelfs lake McKenzie niet bezocht. Het was een klein beetje teleurstellend dus. Ook toen onze gids, Luke (die een foto van Auschwitz in zijn portefeuille bijhield om hem te herinneren aan slechtere tijden), voorstelde om naar de sterren te kijken, had ik toch verwacht dat hij wat meer weet had van sterrenstelsels, maar het enige wat hij kon tonen was Orion's Belt en Southern Cross. Toch enkele dingo's gezien en met een boomerang leren gooien. Blijkbaar was een man aantrekkelijk als hij goed overweg kon met de boomerang in de jacht. Nou, toen het mijn beurt was, moest iedereen dekking zoeken, dat ding vloog alle kanten op behalve de richting die ik wou natuurlijk.. Ik heb er ook kennis gemaakt met vegimite, een afschuwelijk goedje gemaakt van gist en veel zout dat de Australiers op hun boterham smeren. Soms denk ik echt dat ze hier gebrekkige smaakpapillen hebben, wat ze hier soms binnenwerken... Ook ontdekt dat nog veel Aussies de film In Bruges gezien hebben en hem bovendien nog goed vonden. 's Avonds was er karaoke, maar ik kon het gejank van het Hollands meisje dat meewas en telkens in het Engels tegen me sprak (blijkbaar was AN te moeilijk voor haar) niet meer aanhoren en heb me bij een Duitser gezet die naar 't voetbal aan het kijken was: Liverpool-Manchester (3-1). En hoewel hij voor Liverpool supporterde, was hij toch onder de indruk van mijn (bescheiden) kennis van de spelers van Manchester. Dus merci Evelien en Dries voor al die onmogelijke uren dat je me naar 't voetbal deed kijken, het heeft dan uiteindelijk toch een beetje zijn nut gehad.

Terug in Brisbane nam ik de bus richting Gin Gin, waar Ian me kwam oppikken. Het was nog drie kwartier rijden door sprookjesachtige heuvels en velden vooraleer we aankwamen op de boerderij. Nu, boerderij is een groot woord.. Ze hadden 1 paard (dat zo dik was dat het bijna door haar poten zakte, ocharm, wel een heel lief beest), 3 van de 15 koeien die op hun weiden stonden te grazen, een redelijk grote moestuin met serre, 5 kippen, enkele fruitbomen en 3 honden. Ze hadden wel veel grond (weet niet meer hoeveel acres, ik kon het in elk geval niet overzien), maar dat was dan vooral begroeid met wild onkruid of bezaaid met oude auto's (Ian was blijkbaar een verzamelaar, toen ik er met Chris over begon, stroomden de ergernissen eruit :-)). Ze waren redelijk arm of kozen toch voor een eenvoudige levensstijl; hun huisje (eerder hutje) bestond vooral uit golfplaten en ze hadden geen afvoerkanalen, dus telkens ik had afgewassen, moest ik het water opvangen in een emmer om die dan bij de bomen uit te kieperen. Ze hadden een apart hutje gemaakt voor het toilet en de douche, wat verbazend luxueus was in vergelijking met de rest. Ik heb wel 1 keer nadat ik naar de wc was gegaan een kikker doorgespoeld (ik krijg nog steeds de kriebels als ik eraan denk dat ik met een kikker op de wcpot zat). Hoop dat ie't overleefd heeft, ma denk het wel want de put waar alles in terecht kwam, lag net buiten het kot. Het zat daar dus vol met kikkers en cane toads die uit Mexico waren ingevoerd om een bepaalde kever die hun gewassen aantastte te verdelgen, maar die in plaats daarvan andere gewassen opvraten, de kevers lieten leven en zich onherroepelijk voortplantten. Er lag dan ook een golfstick bij de watertank die ik volgens Ian moest gebruiken telkens ik er 1 spotte (gelukkig geen gespot..) met als gevolg dat hun grasveld een kerkhof was van bijna onherkenbare paddenlijkjes die openploften toen ik ze wou wegschoppen tijdens het maaien. Nouja, je went eraan ;-)

Ik had mijn eigen hutje met mijn eigen gekko. Hoewel ik soms schrok toen het beest over de muur liep, was ik toch dankbaar met zijn aanwezigheid; hij at de vervelende insekten op die me 's nachts uit mijn slaap hielden. Ian en Chris waren duidelijk filmfanaten (hun kleine huisje was overstelpt met dvd's) en ik had een tv'tje met een dvdspeler. Ik had het dus wel getroffen. Nu, ik heb geen enkele kunnen uitzien want het waren allemaal gekopieerde versies zodat ze midden de film begonnen te haperen. Maar het maakte niet veel uit, ik was meestal toch te moe. Mijn taken bestonden vooral uit onkruid afdoen (ze waren nogal tegen het gebruik van pesticiden, heb maar niet gezegd wat mijn ouders thuis deden..), boompjes planten, maaien, hagen in vierkantjes snoeien en de honden wassen. Het was geen al te hard werk, hoewel ik toch even mijn wenkbrauwen optrok toen Chris me down the hill een stukje wildernis toonde dat veel weghad van de shortcut die Edward Bloom nam voor hij in Spectre terechtkwam (Big Fish), met spinnenwebben en al jammergenoeg. Dat moest ik even ontruimen, ook al zag ik het onderscheid niet tussen de bomen en het onkruid... Terwijl ik de enorme spinnen en mieren die welig in het gras aan het krioelen waren probeerde te negeren, heb ik de grasmaaier aangewend en die wildernis op verschillende standen gewoon aan flarden gemaaid. Toen ik klaar was, kwam er een stukje paradijs te voorschijn. De vruchten van de bomen waren plots zichtbaar en je kon waarlijk een stroompje water ontwaren, waarvan ik al gehoord had dat het er was, maar die voordien onzichtbaar was voor het oog. 'k Moet zeggen, ' k was toch content met het eindresultaat en ook Chris was heel dankbaar; ze had een cake gebakken en het was 1 van de lekkerste die ik ooit gegeten had, met een laagje glazuur, citroen en cocosschilfers. Haar oogjes twinkelden van trots toen ik haar complimenteerde.

Hun buur Nevill kwam elke dag op bezoek voor thee. Telkens hij er was, verviel iedereen weer in het onverstaanbare Australische dialect dat op het platteland nog erger is dan in de stad. Nevill was een grappig type: hij schepte op over zijn telescoop waarmee hij de ringen van Saturnus kon zien, hij vond het vervelend dat iedereen het lekken van zoveel ton olie voor de kust van Brisbane een 'ramp' noemt (alles herstelt zich volgens hem na een bepaalde tijd, heb maar gezwegen van de schildpadden die enkel nog op die plaats voorkwamen en nu met uitsterven bedreigd zijn) en hij gebruikte van die typische uitspraken zoals "you should have a word with Will, Will Power" toen hij Ian aansprak over zijn rookverslaving en "Gloomy doom" voor iemand die pessimistisch is ingesteld.

Op de laatste dag vertelde Chris me het verhaal van hun buur die enkele maanden geleden overleden was aan kanker. Hij was blijkbaar vreselijk; er hingen verschillende machetes aan zijn huis met eronder een bord "If I like you, I won't chop you up. If I don't, I will chop the lot". Voor hij stierf, duidelijk bevreesd dat ze hem bij de poorten van de hel stonden op te wachten, bekeerde hij zich, waarop de churchpeople hem de hemel beloofden en zijn huis innamen eens hij overgegaan was naar de andere kant. Ik was blij dat ze dit pas vertelde de dag dat ik vertrok en niet eerder, want ik had al nachtmerries genoeg. Rond hun huis hingen overal dromenvangers aan de bomen, maar ik denk dat ik al hun boze dromen heb opgevangen...

Ze waren heel lief, Ian en Chris. Toen ik vertrok, zeiden ze dat ze me gingen missen en ze zeiden het zo oprecht dat ik het wel moest geloven. Ze wouden ook dat ik nog wat langer kon blijven, maar ik wou nog naar de Whitsunday Islands voor ik naar het noorden vertrok.

Na het afscheid trok ik via Rockhampton naar Airlie Beach. De stop in Rockhampton was een beetje bevreemdend. Ik bleef er maar 1 nacht, maar wou 's avonds toch even de stad verkennen. Ik kwam buiten op straat en er was niets, helemaal niets, de straat was dood. Toch maar een stukje gewandeld, maar toen ik 100 m verder was, passeerde er een auto waarbij de bestuurder me jammergenoeg spotte, floot en een beetje verderop rechtsomkeer maakte, terug mijn richting uit. Kon niet rap genoeg weer in het hostel zijn.. Daar aangekomen, was het hostel leeg (ik had een kamer van 8 voor mij alleen) en zaten 2 vreemde types tv te kijken. 1 van hen, Maria, kwam zich naast me zetten in de keuken waar ik zat te eten en zette ook daar de tv op. Het was Desperate Housewives, maar ik kon het onmogelijk volgen, vooreerst door de onmogelijke plotwendingen die zich voordoen in Wisteria Lane, maar vooral omdat Maria het relaas deed over het feit dat ze was overvallen door 2 aborigines. Terwijl ze haar verhaal vertelde, vroeg ik me af of ze haar ook beroofd hadden van de 2 voortanden die ze blijkbaar miste. Gelukkig riep haar boyfriend Wayne haar, want ik was toch niet 100% op mijn gemak. Ik was echter nog niet gedaan met eten of een ander had al haar plaats ingenomen. Dit keer was het Jason Costigan, een vriend van de uitbater. Hij zag er een stuk normaler uit, maar toen hij zijn mond opendeed, kwam er niets dan opschepperij uit. Hij was blijkbaar omroeper van de Rugby League en toonde me zijn business cards om het te bewijzen (niet dat het me iets kon schelen). Ik bleek eindelijk op iets echts te stuiten toen ik vroeg wat een reporter in een hostel doet en hij me vertelde dat de uitbater een vriend was die hem had opgevangen toen zijn vrouw hem verlaten had met zijn 2 kinderen. Het was echter van korte duur en hij ging gewoon verder met opscheppen hoeveel geld hij wel niet had. Hij had ook een filosofie, maar totaal oninteressant en ik vroeg me af of ik moest beginnen over Lins ultieme complexiteit theorie, maar denk dat ie het niet zou vatten, dus maar gezwegen. Uiteindelijk hem maar laten zitten en gaan slapen, het kon me niet boeien. Ik wou zo snel mogelijk weer weg uit die vreemde stad.

En toen kwam ik aan in Airlie Beach.. De uitvalsbasis om de mooiste eilanden van Australie te verkennen, de Whitsunday Islands. En dat doe je met een zeilboot. Gelukkig had ik een goede uitgekozen en geen partyboot. Het was een oud zeilschip, maar heel mooi en authentiek. De mensen die meewaren, waren allemaal heel sympathiek en het klikte precies met iedereen (heel zeldzaam voor mij). Ik voelde me waarschijnlijk meer op mijn gemak omdat de meeste midtwintigers waren zoals ik, ter afwisseling van al de jonge backpackers die je in de hostels aantreft. Er was een Indier mee die Chomsky aan het lezen was en verbaasd was dat ik die kende. (nou, ik was verbaasd dat dat zijn reislectuur was) Hij komt uit Bombai, spreekt geen Mah'rati (jah ik moest het vragen..), woont al jaren in Londen, kan niet zwemmen (was grappig, toen de golven wat heviger werden, klampte hij zich steeds vast alsof zijn leven ervan afhing.. wat ook zo was natuurlijk ;-)) en heet Megh Raj, King of Clouds. Dan hadden we ook nog een Nederlands koppel dat mijn Westvlaamse trots naar boven haalde (ze vinden dat toch allemaal zo'n leuk taaltje nietwaar). Zij had een brevet gehaald in skydiven en hij werkte met Final Cut Pro (remember Annelien..). Dan had je nog twee Ierse koppels die gewoon de max waren met hun droge grapjes. En de vrouwen maar klagen 'don't laugh, you'll encourage them'. Louise was een Zweedse, de jongste en mijn roommate.

De tocht ging tussen de verschillende eilanden door, drie dagen aan een stuk. Heel veel gesnorkeld; dit was het Inner Great Barrier Reef. Aangezien het er gevaarlijk was vanwege de Box Jelly Fish moesten we telkens een stingersuit aan, wat veel wegheeft van een wetsuit. Ook toen we naar Whitehaven Beach gingen, het derde mooiste strand ter wereld, moesten we zo'n suit aan, wat beetje stom is... Maar het strand was immens mooi. Hagelwit zand (vandaar mijn rare smoelen op de foto's, was beetje verblind) en helblauw water. Het zand werd gebruikt door de NASA voor de Hubble telescoop omdat het zo fijn is.

De avonden waren heel gezellig; we meerden telkens aan in een rustige baai en aten het avondeten onder de sterrenhemel bovenop de boot. Na het avondeten toonde onze begeleider waar we die dag gevaren hadden en vertelde verhaaltjes over de plekjes waar we geweest waren. Zoals over Dugong Bay. Ik denk dat een Dugong een zeekoe is. Hij vertelde dat de mythe van de zeemeerminnen ontstaan was door de dugongs. Doordat deze onderwaterwezens een menselijk voorkomen hebben, dachten de eenzame zeemannen vroeger dat deze vrouwen waren met een vissenstaart. (sommige dugongs hebben borsten en eten rechtop met hun vinnen als armen) 'k Vond het wel grappig dat Ariel eigenlijk een zeekoe is..

Tot zover mijn 'avonturen'. Ik hoop dat ik jullie niet teveel verveeld heb, ik zal het je zeker niet kwalijk nemen als je niet tot hier geraakt hoor.

Blijven mailen!