The wild wild west

"You've saved the best for last" zei Darren me toen ik hem vertelde dat ik na de westkust huiswaarts keer en boy was he right... Ik begon mijn korte verblijf aan de westkust met een paar dagen Perth. De eerste avond wou ik een filmpje gaan bekijken en algauw had ik door dat mijn hostel, hoewel in een rustige straat gelegen (ik kon er de katten op straat aaien), midden in een soort chinatown gevestigd was. Onderweg kwam ik naast de honderden eetmogelijkheden (en ik overdrijf niet) een raam tegen waar een hooibaal uitgestald lag. Vond dat nogal vreemd, dus ik speurde rond of er geen blad uithing wat dat te betekenen had. En dan zag ik een opgeschoten tiener verschijnen, in lappen gekleed. Hij stond doodleuk aan het hooi te pulken, alsof hij er op de een of andere manier een perfect vierkant wou van maken. De onmogelijkheid van die taak drong precies niet tot hem door, want na de film was hij nog steeds bezig. Ook de volgende dag bleek hij de moed nog niet verloren te hebben. Ik was wel verwonderd over zijn doorzettingsvermogen en dan moest ik toch lachen want het was een kunstproject waar ik duidelijk de boodschap niet van doorzag, maar waarbij ik tegelijk dacht dat ik wel even was stilgestaan, dus misschien was hun opzet dan toch wel geslaagd. Daarnaast heb ik ook de art gallery hier in Perth eens bezocht, maar veel van wat er stond of hing, liet me onverschillig. Misschien lag het aan de dag die ik had uitgekozen (Anzac-day: public holiday, vieren van oorlogsveteranen) waardoor de gallerij een mierennest was, misschien lag het gewoon aan mijn humeur of mijn gebrek aan kennis op dat vlak, maar laten we deze keer de schuld in de schoenen van de zogezegde kunstenaars duwen. Ik herinner me wel nog 1 onderdeel dat toch min of meer iets opwekte, al was het maar een schreeuw om de lelijkheid af te wenden. De hal van de zelfportretten. Ik denk dat het beginnende kunstenaars waren, nog niet gebroken of verbitterd door kritiek en ergens nog enige zin om tegen de wereld uit te schreeuwen. Samantha Lee was 1 van die zelfportretterende studenten en ze werkte rond het thema tijd en de invloed ervan op haar persoon. (ik werd soms ook gek van de nonsens die als uitleg diende bij enkele werken. sommigen denken echt dat ze ook maar iets meer zijn dan die onbeduidende vlek op hun stuk canvas..) Maar Samantha Lee kon wel degelijk iets losmaken, een beetje absurd en misschien kwam het door het boek dat ik op dat moment aan het lezen was, maar zij zorgde dat mijn gratis tripje naar het kunstcentrum toch iets waard was.

's Avonds een discussie gehad met een Amerikaan die niet geloofde dat hier kamelen rondliepen. Hij had een foto getrokken van een bord met een kameel en hij vond dat zo grappig. Dan maar uitgelegd dat ze tijdens de goldrush kamelen uit Afghanistan hadden ingevoerd omdat die beesten beter tegen de hitte konden, met als gevolg dat er nu duizenden vrij rondlopen en dat de trein 'de Ghan' hiernaar vernoemd werd. Hij geloofde het nog steeds niet en dan begon hij over zijn reis te ratelen (echt, de zelfingenomenheid van sommige reizigers kent geen grenzen..) en over het feit dat hij voor national geographic wou werken (nouja, wie zou dat niet willen natuurlijk..). Ik denk dat hij eerst wat zal moeten leren luisteren naar anderen en minder naar zichzelf vooraleer hij daar gaat solliciteren.
Na Perth wat verkend te hebben, rees de vraag hoe ik de westkust zou gaan verkennen. Selfdrive was niet echt een optie, wegens te duur. Dan de tours maar bekeken, tegen mijn zin, want ik ben niet zo'n groepsmens. De goedkoopste uitgekozen en er geen spijt van gehad. De eerste dag stond wat in het teken van de verbeelding. Eerst Crystal Cave bezocht in Yanchep National Park. Daar liepen we als het ware een sprookje binnen. In de stalagmieten en gevallen rotsblokken kon je verschillende personages ontwaren. Zo was er een oude koningin op haar troon en sleeping beauty (wel met reuzevoeten, ma soit) en ook dat beest uit Pirates dat met zijn slurfen het orgel bespeelt.
Rond zonsondergang kwamen we aan bij de pinnacles. Dit zijn volgens wetenschappers oude versteende boomstammen en wat je ziet is inderdaad een woud van boomstompjes. Volgens de aboriginals zijn het versteende mensen waardoor ze nooit naar deze vervloekte plek komen. Als je de laatste theorie volgde, kon je, weer met enige verbeelding, inderdaad enkele menselijke gezichten ontdekken. Het was echter vooral toen Darren de spotlichten van de bus op de stronk in de vorm van een engel richtte dat de groep op slag tot stilzwijgen werd gebracht. Met haar vleugels half uitgeslagen, haar gebogen gezicht en haar gevouwen handen leek ze werkelijk uit een hemels rijk te zijn neergedaald...

"Who, if I cried out, would hear me among the angels' hierarchies?

and even if one of them pressed me suddenly against his heart:
I would be consumed in that overwhelming existence.
For beauty is nothing but the beginning of terror, which we are still just able to endure,

and we are so awed because it serenely disdains to annihilate us.
Every angel is terrifying."

De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan Hutt River Province. Het enige plekje op het continent waarbij je Australie verlaat; de prince van Hutt River had een gat in de wetgeving gevonden waardoor hij de belastingen kon ontwijken en zijn eigen onafhankelijk koninkrijkje kon oprichten. Nu, veel moet je je er niet bij voorstellen, uiteindelijk was het gewoon een boerderij met enkele officiele gebouwtjes, opgericht voor de toeristen (die nergens te bespeuren waren), zoals een postkantoor en een kerk. We kregen ook een stempel in ons paspoort dat als visum diende en wat ook wel sterk was, was dat hij een eigen krijgsmacht had met enkele tanks en ergens ook een legerbasis. Als je oude bankbiljetten van Belgie en Zaire wilt bezichtigen, is het ook de place to be (je moet daarvoor naar Australie gaan in de middle of nowhere, lol).

Daarna naar Kalbarri National Park waar we de coastal gorges en nature's window hebben bezocht. Het abseilen heb ik deze keer aan me voorbij laten gaan, het was maar 20 m, teveel dollars en heb mijn deel al gehad in Torla..

De trip was echter voor de helft rijden, dus veel tijd voor dagdromen. En toen ik in Werchter zat en in stilte 'oeee you set my soul alight' met Muse zat mee te zingen, wees Darren plots in de verte. En daar was het dan, het paradijs, Shark Bay. Toen we langs de baaien reden, was er geen zuchtje wind waardoor de zee het aanzicht had van een spiegel. Het was, tot dan toe, het mooiste wat ik ooit had gezien. Maar dat was blijkbaar nog maar het begin. Een beetje later kwamen we aan op een heel mooi verlaten strand (nog veel mooier dan Whitehaven); Shell Beach. Het bestond uit 40 km strand, niet van zand, maar zoals de naam al verried, uit kleine schelpjes. Het water was van het zuiverste soort; aangezien er geen wind stond werd er ook geen brol aangespoeld. Een beetje verderop bezochten we Monkey Mia, haar naam te danken aan 'Monkey', een vissersbootje dat daar vaak aanmeerde en voor wie de locale aboriginals een soort afdakje 'Mia' bouwden. Sommigen weten al waarvoor dit plekje bekend staat. Voor de anderen; hier komen de dolfijnen tot aan het strand en worden elke dag gevoerd met een honderdtal toeristen tot gevolg. Aangezien ik al gehoord had dat het bijna onmogelijk was om uitgekozen te worden, had ik de massa voor me laten dringen en wat afstand genomen. Blijkbaar een goede tactiek want een beetje later hoorde ik 'the girl in black' wat mijn cue was om te voeren. Dus dat was wel mooi meegenomen. Een beetje later stond ik op de pier wat naar de dolfijntjes te staren en toen sprak een oud vrouwtje me plots aan. Ze vertelde me dat het plekje zoveel van zijn charme had verloren, ze heeft een tijd gekend waar het nog onbekend was onder de toeristen en waar geen gebouwen voor dat doel werden opgetrokken. Ze vertelde me ook dat de zwaluwen die er vliegen 'welcome swallows' zijn en dat die nooit stilzitten, altijd vliegen, "another freak of nature", haar woorden. Dan boog ze zich op een gegeven moment naar me toe, haar hoofd op enkele centimeters van het mijne: "My oldest son has the same curly hair as yours.. It's lovely." Ze zei het zo samenzweerderig, alsof ze een oude verhouding aan het opbiechten was, dat ik het als 1 van de mooiste complimenten moest beschouwen die ik ooit gekregen had.

Hierop volgde een stukje levende geschiedenis. De stromatolites zien eruit als gesteenten in het water, miljoenen jaar oud, maar zijn in feite levende organismen (groeien). Ze produceren zuurstof en zorgden dat leven op de aarde mogelijk werd. Weer in een schitterende baai gelegen, niet ver van Useless Bay (jah, de Australiers noemen de dingen zoals ze zijn; het was er te ondiep, dus nutteloos om aan te meren), naast hun overleden voorouders (may they erode in peace).
We passeerden Carnarvon, waar een satteliet staat die zorgde voor de uitzending van de eerste maanlanding, en kwamen uiteindelijk aan op onze slaapplaats; een cattle farm. De koeien verwelkomden ons al op de weg (wilden niet aan de kant gaan, de koppigaards) en nadat iedereen zijn bed naar buiten had gesleurd, was het tijd voor onze actjes. We waren in 2 groepen verdeeld en moesten iets doen om de anderen te entertainen. Je kan je al voorstellen hoeveel zin ik daarin had.. Maar het viel uiteindelijk heel goed mee, en ik moet toegeven dat ik me echt geamuseerd heb, grotendeels door de leuke groep, maar de wijn zat er waarschijnlijk ook voor iets tussen.. Ik moet ook wel zeggen dat ik niet heb bijgedragen tot het succes van onze groep in de spelletjesronde. Integendeel.. Toen we met een tandenstoker tussen ons tanden een ring uit aluminiumfolie moesten doorgeven liet ik het ding natuurlijk vallen. En ondanks het feit dat degene aan wie ik het moest doorgeven een wanhoopskreet slaakte, kon ik me niet inhouden van lachen. Ik kan het niet helpen, ik voel die competitiedrang gewoonweg niet. Ook in de crackerronde was ik een hopeloze teleurstelling voor de groep. We waren met drie en hoewel de twee voor me voor een kleine voorsprong hadden gezorgd, was ik de laatste om die droge cementbrokken door mijn keelgat te duwen. (in mijn verdediging; mijn tegenstandster was zodanig haastig dat de brokken uit haar mond vlogen, terwijl ik elk stukje doorkauwd heb. het was ook een kwestie van seconden, dus zo schuldig moest ik me niet voelen..) Het was natuurlijk wel hilarisch hoe we om speeksel smakten, maar wat een hel..
Uiteindelijk heb ik me vooral ziek gelachen. Vooral toen Lea, een Zwitserse en nog onhandiger dan ik, achterover van haar stoel kletste. En dan zei ze droog 'that was nothing' en vertelde ze over al de onmogelijke situaties waar ze al in terechtgekomen was. Ik kwam niet meer bij.. En ik me maar zorgen maken als ik eens een glas omstoot, terwijl zij, ocharm, overal waar ze ging telkens verse kleren moest meenemen omdat er ooit een koe op haar gescheten had.
De rest van de groep viel ook echt goed mee. Er was een Japanse, Ayaki, die straalde toen ik zei dat ik naar Kyoto ging en me enkele tips heeft meegegeven. Er was ook een Duitse die ook in Japan zit als ik er ben, hoewel we anders niet echt veel raakvlakken hadden.. Een Israelier, Idan, die paramedic was wegens zijn verplichte legerdienst en die ooit foto's genomen heeft van een onthoofde soldaat. Waarom hij dat zei is me een raadsel want het was anders echt wel een degelijke gast. Darren, de gids, was tegen me bezig dat hij in de nationale ploeg van cricket kon zitten en dat hij er nog enkele vrienden had. Toen ik hem zei dat ik niet echt onder de indruk was omdat ik vind dat cricket er nogal onnozel uitziet, moest hij gelukkig wel lachen en me gelijk geven.
Voor het eerst ook marshmellows, gesmolten boven het kampvuur, gegeten en lekker bevonden. 's Nachts onder de sterrenhemel geslapen, enkele vallende sterren gespot, af en toe wakker geworden van het hoefgetrappel van passerende paarden, maar vooral van de bittere kou. Maar ik klaag niet, het was schitterend.
En dan kwam het volgende paradijs in zicht en maakte Darren zijn woorden waar: "it keeps getting better". Ik wist niet dat ik zo'n snorkelfanaat was tot ik aankwam in Coral Bay en Turquoise Bay. De koralen van het Ningaloo reef zijn onbeschrijfelijk mooi. Je kan vanop het strand je flippers aantrekken en de koralen tegemoet zwemmen. Ik ben niet echt een vismens (hoewel ik moet toegeven dat al die kleurtjes wel heel mooi waren) dus ik was vooral op zoek naar haaien en schildpadden. De schildpadden waren iets gemakkelijker te volgen, hoewel ze in cirkeltjes zwommen als ik naast hen kwam zwemmen. De haaien het indrukwekkendst en moeilijk te volgen. Het was echt zalig. Ik zat uren in het water, heb zelfs lunch gemist, maar het was het waard. Vooral toen een haai op een halve meter voor mijn neus voorbijzwom, hield ik even mijn adem in.. Maar het beste had ik voor laatst gehouden. Ik trok de open zee in om de grootste vis ter wereld te zien, de Whale Shark. Ze spotten die beesten met een vliegtuig en telkens ze 1 gespot hadden (de sfeer op de boot was zalig op dat moment, all happy faces), raceten we met de boot ernaartoe om zo vlug mogelijk het water in te glijden. De eerste die we zagen was slechts 4 m, maar ik was zo onder de indruk dat ik niet eens doorhad dat het maar een kleintje was. Tot ik de tweede zag; 8m. Dat is nog geen hele grote, ze kunnen tot 18m worden, maar ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Het was wel even schrikken, want als je in het water glijdt, moet je hem zoeken en plots verschijnt daar dan die reus met zijn mond wijd open, recht op je afstevenend. Maar eens je je herpositioneert en naast hem zwemt, kan je je ogen niet afwenden. Het was de mooiste en onvergetelijkste ervaring ooit. En elke cent waard. (ik wil hier ook nog eens iedereen bedanken voor het geld dat je op mijn verjaardag hebt gegeven, zonder jullie was dit waarschijnlijk niet mogelijk geweest.. )
Ik weet dat ik geen blogs meer ging schrijven, maar ik kon zoveel pracht niet onbeschreven laten. Voor degenen van wie ik de mailtjes nog niet beantwoord heb; binnen twee weekjes sta ik thuis ter uwer beschikking. Ik wil bij deze ook nog de jarigen van harte proficiat wensen, Dries en Kristof, maar ik zie jullie morgen in Tokyo om het te vieren, maar vooral ook Julie, ik beloof je dat ik voor je volgende bezoek in Belgie terug thuis zal zijn. Blijf genieten van je tijd in Abu Dhabi en je andere verre bestemmingen!